Burn-out en dan?

Wie het heeft meegemaakt, weet dat een burn-out niet niks is. En dat het veel tijd kost om er helemaal overheen te komen. En dat je daarvoor best wat moet doen. En dat je na een burn-out anders naar jezelf en het leven kijkt dan ervoor. En dat je achteraf dankbaar bent dat die burn-out je is overkomen. Ten minste zo is het bij mij gegaan…

Met de kennis die ik nu heb, weet ik dat ik niet plotseling een burn-out had. Ik was achteraf al jaren op weg ernaar toe. En aanwijzingen waren er wel geweest, maar die had ik niet opgemerkt.

Waaraan had ik kunnen herkennen dat ik op weg was naar een burn-out?

• ik had terugkerende lichamelijke klachten, zoals rugpijn, hoofdpijn, pijn in mijn nek en schouders
• ik piekerde veel en sliep slecht, omdat mijn hoofd altijd bezig was
• ik was ontzettend moe, maar ging maar door
• ik had niet meer de rust om te ontspannen en leuke dingen te doen
• zowel in mijn werk als mijn privéleven voelde ik me overbelast
• ik was emotioneler dan ik gewend was van mezelf
• ik kon me niet meer concentreren, alles duurde veel langer dan normaal

Waarom ging ik maar door?

Omdat ik niet door had wat ik aan het doen was! Wat zou jij tegen een vriend(in) zeggen waarbij je bovenstaande dingen ziet? Ik zou zeggen: “Hé, ik zie dat het niet goed met je gaat. Wat is er aan de hand? Waarom ga je maar door?”. Waarschijnlijk krijg je dan te horen dat het allemaal wel veel is, wat er speelt. Maar dat het nou eenmaal zo is, en dat hij of zij niet anders kan dan doorgaan, omdat er niemand anders is die kan doen wat hij of zij doet, of iets van die strekking.

Dat was precies wat ik deed als mensen mij erop wezen dat het niet goed ging en dat ik iets moest gaan veranderen. Ik wilde het niet zien… Totdat ik op een dag alleen nog maar kon huilen en een hele fijne vriendin tegen me zei: volgens mij heb jij een burn-out, ga maar eens naar je huisarts.

Hoe kwam ik er bovenop?

Dat is eigenlijk stapsgewijs gegaan. En doordat ik toevallig (?) tegen bepaalde dingen aanliep. Een cursus mindfulness bracht mij het inzicht dat ik op een dieper niveau moest gaan kijken naar mezelf, en dat ik daar hulp bij nodig had.

Via verschillende vormen van lichaamswerk kwam ik erachter dat de lichamelijke klachten en het piekeren hun oorzaak hadden in oude onderdrukte emoties, die opgeslagen waren in mijn lichaam. En hoe het kwam dat ik steeds weer in die oude emoties terechtkwam. Ze waren een gevolg van de plek die ik had ingenomen in mijn familiesysteem om me als kind te kunnen handhaven en van ervaringen uit vorige levens.

Familieopstellingen hielpen me ik mijn eigen plek innemen en uit de oude patronen stappen. Ik moest vooral leren mezelf voorop te zetten en niet altijd alleen maar voor anderen te zorgen. Ik moest leren niet langer die pakezel te zijn die alles draagt wat op zijn rug gestapeld wordt door anderen.

Regressie- en reïncarnatietherapie ten slotte brachten me inzicht in het ontstaan van een aantal belemmerende overtuigingen en hielp me die te transformeren.

Hoe is het nu?

Ik wist een paar jaar niet hoe mijn leven er uit zou gaan zien. Dat heeft me gedwongen contact te maken met mijn gevoel en te gaan vertrouwen op mijn intuïtie. Nu zit ik helemaal goed in mijn vel, is er balans in mijn leven en ben ik vol energie!

Ik heb tijdens mijn reis ontdekt waar mijn roeping ligt. Die is: mensen helpen voelen wat hun lichaam te vertellen heeft en ze te helpen uit oude patronen te stappen en belemmerende overtuigingen bij de bron te transformeren. Daardoor krijgen ze meer zelfvertrouwen en staan ze vrijer en blijer in het leven.